همین فردا ....

نـــــــــــــــــــــه

همین فردایِ بعدِ فردا که یک کَمکَی حالِ دلم به راه می­آید و دستانم می­توانند و دلم می­خواهد . . .

یادم باشد که بروم سراغِ آن کمدِ بالایِ دیوار؛ کوله­ی ِ طوسی- نارنجی راه راهم را بردارم و یکی یکی انبوهِ اتفاق­هایِ تا نخورده­یِ همه­یِ روزهایِ قبل را ورق بزنم

یادم باشد قبلش پسرک را بخوابانم .... خوب تماشایش کنم ، نفس هایش را یکی یکی بشمارم تا به عددِ صد برسد ... سرِ انگشتانم را رها کنم جایِ چالِ خنده اش و تصوِّر کنم با صدا خندیدنش را

یادم باشد، عددم به صد که رسید، پایِ لاله­یِ گوش چپش  یک بوسِ کوچکِ مادرانه بکارم و صندلی را بگذارم برای پایین آوردنِ کوله ....

یادم باشد، اوّل سراغِ کودکی هایم  بروم ،‌همان هایی که در شور و شادیِ و شعف، بی دغدغه و دوست داشتنی گذشت... همان­هایی که متصلند به فلاسکِ غذایِ آویزانی که قدش برای قدم بلند بود و همان کلیدی دوتایی که دستم برایِ  رسیدنِ به قفل و چرخاندنش اندازه نبود،همان روزهایِ مهد کودک و بازی هایِ بچگی....

یادم  باشد همه­یِ پیغام­هایِ نخوانده­یِ زندگی را دوباره با دقّت و خوب بخوانم و به خاطر بسپارم .....یادم باشد کوله­ام را به ترتیب روز و ماه و سال، از نو مرتب کنم و خاطراتِ دوست نداشتنی را برای همیشه از کوله اخراج کنم.... یادم باشد هیچوقت ویزایشان را تمدید نکنم ....اصلاً ممنوع الورودشان کنم

یادم باشد مراقبِ ورق هایشان باشم ... بالایِ همه­ی برگه­ها با خودکار آبی کاربنی محبوبم بلند بلند "دوستت دارم " بنویسم و با اوّلین نشانه­هایِ بهار که از انتهایِ زمستان جوانه می زند ، همه را پُست کنم به مقصد گیرنده هایِ منتظرِم ...

یادم باشد دعایِ باران را برای طلبِ برکت به نیت همه­ی خانه­ها، چهار تا کنم و  بین ِ همه­ی برگ برگ هایِ کوله ام  جایشان دهم ....

یادم باشد سندهایِ کوله­ام تحتِ کنترلم باشد ، یادم باشد رویِ همه یِ آنها مهرِ "سند معتبر است "

و         

 " هیچ­وقت کُپی برابرِ اصل نمی شود " را قرمز بزنم ....

پ ن : یادم باشد یک مطلبِ مستقل با موضوعِ " هیچ­وقت کُپی برابرِ اصل نمی شود " را خیلی زود بنویسم